داستانک نويسنده : #ص_اميدي_اميد غروب بود اما هوا به خاطر ابرهاي بهاري رو به تاريکي مي‌رفت و نم نم باران آرام آرام زمين را خيس مي‌کرد کنار خيابان از ميوه فروش دوره‌گرد در حال خريد سيب بودم ، چشمم به پسر بچه‌اي افتاد که داشت به طرفم مي‌آمد صورت لاغر و تکيده‌اي داشت اما در عمق نگاهش غم سنگيني موج ميزد سن و سالش زياد نبود اما قيافه‌ي رنجورش سن او را بيشتر نشان مي‌داد قفل زرد رنگ بزرگي که دو کليد هم روي آن بود را به طرفم‌ گرفت و گفت : ارزون ميدم خريدار هستي؟! نگاهي به قفل کردم و گفتم : دزديدي ؟ !! گفت آره دزديدم ارزون ميدم ، قفل رو توي دستش گذاشتم و با لحن محکم و حق به جانبي گفتم : مالخري حرومه ، خريدن نداره بيا بگيرش قفل رو گرفت و گفت : آره خودمم ميدونم چند قطره باران از روي موهاي سياه رنگ جلوي پيشاني‌اش روي صورتش افتاده بود و رو به پايين مي‌آمد با خودش شروع کرد به حرف زدن و گفت : از روزي که پدرم مرد هم پدرم بود هم سايه‌ي بالاي سرم اما از وقتي که معتاد شده به هر بهانه‌اي زنش رو ميزنه و بعدش هم با اين قفل در خونه رو روش قفل ميکنه تا نکنه زنش از خونه بيرون بره و ديگه برنگرده و يا شکايتش کنه گفتم : کي ؟ گفت : برادر بزرگم گفتم : خوب گفت : هيچي من هم کليدها رو يواشکي از جيب شلوارش بيرون آوردم و قفل رو باز کردم با خودم آوردم اول خواستم بندازمش توي سطل زباله اما ديدم بهتره بفروشمش ، سرش رو پايين انداخت و رفت از پشت سر صداش کردم و گفتم : هي پسر چند لحظه صبر کن ايستاد نزديکش رفتم و گفتم : پس چرا ميگي دزديدم گفت : پس چي بگم گفتم: بگو با اين قفل يک زنداني رو آزاد کردم لبخندي زد و اينبار چند قطره اشک از چشمانش سرازير شد اما هنوز لبخندي که زده بود روي لبهاش بود همه‌ي حواسم به اشکها و آن لبخند تلخش بود که سنگيني قفل را توي دستم‌ احساس کردم . #ص_اميدي_اميد @SS_omidi - گلهو قطعه اي ازبهشت